Op proud2Bme vind je met regelmaat verhalen van mensen die lijden aan een eetstoornis. Ze delen hun ervaringen en nemen je mee in de strijd. Dat zorgt voor herkenning en het gevoel er niet alleen voor te staan. Vanuit Proud vinden we het echter ook belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis eens extra onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag interviewen we Morena.

Morena is 22 jaar oud en woont momenteel nog thuis bij haar ouders en zusje. Ze heeft de opleiding onderwijsassistent afgerond en zit momenteel in het derde jaar van de studie sociaal pedagogische hulpverlening. Morena heeft een bijbaantje in de horeca, waar ze het erg naar haar zin heeft. Ze werkt in een Grand café wat aan een theater vast zit. Ze is ondertussen al 2,5 jaar samen met haar 24-jarige vriend. Ze ziet hem dagelijks. In het weekend doen ze leuke dingen samen, zoals uiteten of naar de bioscoop. Daarnaast ziet ze haar vriendinnen regelmatig. Sinds haar herstel is Morena gestopt met naar de sportschool gaan. Nu sport ze alleen nog als ze dat zelf écht wil.

Hoe zag je leven met eetstoornis eruit?

Mijn eetstoornis heeft zich langzaam ontwikkeld. Dit ging stap voor stap. Het begon met een interesse in extreem gezond eten. Waar dit vandaan kwam wist ik toen helemaal niet. Ik genoot altijd van lekker eten en vroeger hoefde dat nooit altijd zo extreem gezond te zijn.

Mijn leven met een eetstoornis voelde eigenlijk als een soort dubbelleven. Het was zo stiekem allemaal. Buiten mijn studie om deed ik eigenlijk een soort extra studie omdat ik zoveel las over ‘gezond eten’. Hier was is echt mee geobsedeerd. Bij alles zocht ik op hoeveel calorieën en koolhydraten erin zaten. Dat waren de twee dingen waar ik het bangste voor was.

Door de weeks ging ik naar school. Ik nam dan vaak alleen rauwe groentes mee. Mensen om me heen dachten altijd ‘wat eet zij gezond’. Maar stiekem wist ik natuurlijk dat dit helemaal niet zo was. Als ik thuis kwam had ik zo’n honger. Dit was vaak een moment dat het mis ging. Het kon twee kanten op gaan: 1. Ik at iets ‘gezonds’, iets met zo min mogelijk calorieën en koolhydraten, maar wat wel vulde, zodat ik niet nog meer hoefde te eten. En dan vaak in bed liggen en film kijken, om zo afleiding te zoeken. Of 2. Door mijn honger te stillen. Hier verloor ik mezelf dan in. Ik maakte bijvoorbeeld tosti’s en greep daarna naar de chips. Hierna had ik spijt. Dan gaf ik over door het zelf op te wekken. Dit vond ik zo naar, vaak ging ik dan sporten om mijn hoofd te legen. Maar sporten met amper iets in je maag is natuurlijk niet zo’n goed idee. Ik putte mezelf hier mee uit.

Ik ben een persoon die zo nuchter als het maar kan is. Ik ben me er daardoor heel snel van bewust geworden dat dit zo niet ging. Ik ben toen, hoe moeilijk ik het ook vond, snel stappen gaan ondernemen. Ik vertelde het aan één vriendin waarbij ik in de klas zat. Samen met haar en mijn mentrix destijds hebben wij contact opgenomen met de huisarts. Tijdens dat telefoongesprek werd er door een assistent van de huisarts gezegd dat ze alleen een afspraak met me ging maken als ik echt op zou komen dagen. Ze had ervaring met mensen met een eetstoornis die namelijk niet op kwamen dagen.

Ik kon me hier zo kwaad om maken. Ik nam de eerste stap naar hulp en ik kreeg dit te horen. Maar stiekem motiveerde het mij ook. Ik kon bewijzen dat ik wél zou komen.

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

Wat nou de onderliggende reden van mijn eetstoornis is geweest durf ik niet te zeggen. Natuurlijk heb ik net als ieder ander dingen meegemaakt in mijn leven. Maar ik kan niet zeggen wat nou echt de oorzaak is geweest. Er zijn wel triggers geweest waardoor het zich heeft ontwikkeld in mijn ogen.

In de periode dat ik mijn eetstoornis ontwikkelde ben ik een aantal vriendinnen verloren. Zij wilden mij niet meer spreken. Ik kreeg voor mijn gevoel ook niet de kans om het uit te spreken. Ik voelde me afgewezen en had het idee dat ik er geen invloed meer op had. Mijn vertrouwen is in deze periode ook geschaad door bepaalde mensen.

Ook ben ik altijd iemand geweest die zijn eigen problemen wilde oplossen, dit zit in mijn karakter. Bij ons thuis werd niet veel gepraat over gevoel. Ikzelf vond dit ook heel lastig. Zodra er een diepgaande vraag aan mij werd gesteld sloot ik me af of werd ik boos. Niet omdat ik dit wilde, maar voor mijn gevoel kon ik niet anders. Het was bij mij nodig om zo vaak dezelfde vraag te stellen totdat ik het wel moest zeggen.

Ik zit erover te denken om ooit in hypnotherapie te gaan. Mijn psychologie leraar vertelde mij hier ooit een verhaal over, wat mij deed nadenken. Het lijkt mij een bijzondere manier om in mijn onderbewuste te kijken waar mijn eetstoornis vandaan komt. Maar nu nog niet. Ik wil zeker weten dat ik daar klaar voor ben.

Waar lag jouw sleutel naar jouw herstel?

Toen ik voor het eerst bij de huisarts kwam ben ik doorgestuurd naar de POH (praktijk ondersteuner huisarts) met haar heb ik een aantal gesprekken gevoerd, voordat ik doorgestuurd werd naar een psycholoog. Ze vroeg ooit aan mij: ‘Wat wil je in je leven? Wat wil je met je toekomst?’ Ik had hier geen flauw idee van. Ik dacht altijd: ‘Ik zie het vanzelf wel, ik leef in het nu’.

Sinds ik begon met herstellen heb ik hier vaak over nagedacht. Ik wil samenwonen, het liefst twee kinderen als dit mij gegund is en een leuke baan met jongeren. In het weekend wil ik contact behouden met mensen die belangrijk voor mij zijn, zoals familie en vrienden.

Sinds ik samen ben met mijn vriend is mijn herstellen een stuk makkelijker gegaan. Ik wil hiermee niet zeggen dat iedereen nu opeens een vriendje moet gaan zoeken. Hij heeft mij veel dingen geleerd als het gaat over durven voelen. Ik had daar heel veel moeite mee. Mijn vriend was de gene die daar het geduld voor had. Tot irritant aan toe vertelde hij me dat ik dingen niet binnen moest houden, maar moest delen. Hij nam hier de tijd voor, al duurde dit uren.

Ik zou iedereen aanraden om je gevoel te delen. Hoe moeilijk het ook is. Maar iemand om tegen te praten heeft voor mij zoveel opgelost. Ik ben veel opener en durf meer te delen. Ik ga nu uit mezelf veel sneller naar iemand uit mijn omgeving om mijn gevoel te uiten. Ik durf ook weer te vertrouwen. Ik weet precies wat ik kan verwachten van mijn vriendinnen en ik hoop zij ook van mij.

Wat was jouw grootste uitdaging in herstel?

Mijn grootste uitdaging lag bij vertrouwen. Het kunnen rekenen op mensen. Dit is flink wat keren geschaad. Door mensen steeds weer een stukje meer toe te laten, ben ik dit weer gaan leren. Maar ook bij het uitspreken van mijn gevoel. Wat ik bij de vorige vraag ook vertelde, speelde mijn vriend hier een grote rol in. Hij heeft van huis uit meegekregen dat praten helpt. Dit is iets wat ik vroeger nooit deed en waar ik me voor afsloot.

En natuurlijk het stoppen met compenseren. De angst overwinnen. Hoe lastig dit ook voelde. Soms moest ik dwars tegen mijn eetstoornis in gaan. Nu kan ik met trots zeggen, dat ik zo blij ben dat ik dit toch heb gedaan.

Wat is de beste hulpverlening?

Dit is voor iedereen verschillend. Ik ben zelf ongeveer een half jaar in therapie gegaan. Ik geloof dat ik ongeveer 12 bijeenkomsten gehad heb met mijn psycholoog. Het nadeel vond ik hieraan dat het daarna afgelopen was. Terwijl er voor mijn gevoel niet veel verbeterd was aan mij situatie. Wel heeft dit bijgedragen aan het leren praten van mijn gevoel. Ik heb daar ook trucjes geleerd voor het in kaart brengen van mijn gedachten/gevoel en de gevolgen ervan.

De beste hulpverlening vind ik toch echt het blijven praten over wat je voelt. En in mijn ogen maakt dit niet perse uit met wie uit je familie of vriendenkring. Dit zorgde bij mij voor bewustwording van mijn eet en niet-eetgedrag. Ik ben natuurlijk geen professional, maar dit was voor mij van belang.

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

Tijdens mijn eetstoornis heb ik last gehad van depersonalisatie momenten (ook wel een soort dissociatie). Wat inhoud dat ik soms het gevoel had dat ik niet mezelf was. Het leek alsof ik iemand anders was en soms van een afstand keek. Vooral op een moment nadat ik, in mijn ogen, verkeerd had gegeten en compenseerde.

Nu ik hersteld ben en terug kijk heb ik dat ook soms. Ik kan niet helemaal voelen hoe ik me toen gevoeld heb het is alsof het over iemand anders ging. Eerlijk gezegd ben ik daar soms ook wel blij om. Ik voel weer dat ik gelukkig ben en dat is voor mij het belangrijkst. Ik zou nooit meer terug willen naar een leven met een eetstoornis. Dat is een ding dat zeker is.

Hoe sterk is het om niet te eten?

Niet eten lijkt soms een oplossing, maar dat is het dus écht niet. Het verpestte mijn humeur vaak. Ik reageerde mijn ‘honger’ of schuldgevoel af op mezelf of anderen. Ik genoot niet meer van dingen zoals ik voorheen deed.

Het leek voor mij ook vaak een oplossing om te compenseren. Zo kon ik de tijd een soort van terug draaien. Maar door het overgeven en sporten putte ik mijn lichaam alleen maar uit. Als ik daar aan terug denk heb ik veel spijt, ik had vaak pijn en was moe, maar toch deed ik het. En waarvoor? Het gaf me tenslotte niets terug. Dit realiseer ik me nu goed.

Hoe sterk is herstel?

Herstel is voor mij onbeschrijfelijk sterk en bijzonder. Ooit dacht ik dat het me nooit zou lukken. Het heeft veel tijd gekost om deze gedachten om te zetten. Ik merkte dat ik langzamerhand weer echt mezelf werd. Ik kom weer echt schaterlachen, wat ik tijdens mijn eetstoornis miste. Ik begon weer meer te voelen en durfde aan deze gevoelens toe te geven. Dit is een bevrijding voor me geweest.

Ik geniet letterlijk weer van kleine momenten, bijvoorbeeld van de slappe lach hebben. Dat heb ik echt gemist. Ik ben altijd echt een Bourgondiër geweest. Ik hield van lekker eten en drinken. Ik ben zo blij dat ik dit weer kan doen, nadat ik mezelf hiervan zo lang onthouden had.

En een super raar ding.. ik kan weer zweten. Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen. Maar ja, daar ben ik echt blij om. Hoeveel ik ook sportte, ik zweette amper. Nu ik dat wel weer doe, voel ik me een gezond mens. Daar ben ik trots op.

Nogmaals, ik kan en durf echt weer te genieten van het leven!

Wat is jouw belangrijkste levensles?

Ik vind het altijd een beetje suf klinken, maar voor mij heeft de uitspraak “Balance is the key” heel erg geholpen. Onder andere op het gebied van eten. Gezond eten zal ik altijd belangrijk blijven vinden, maar jezelf verwennen met lekkere dingen moet ook kunnen.

Maar balans is in mijn hele leven belangrijk. Denk aan balans tussen privé en werk/school, serieus zijn en genieten, etc. Blijf positief! klinkt weer zo lekker cliché, haha.

Dit is iets wat ik mezelf vooral de laatste aan echt aanleren ben. Het focussen op dingen die wel goed gaan. En ook op dingen die je mooi vindt aan jezelf. Ik benoem dit steeds vaker. Dit helpt mij om mijn mindset positief te houden.

Kijk eens hoe groot je netwerk is. Dit heb ik op school geleerd. Het is vaak groter dan je denkt. Als je het bijvoorbeeld lastig vind om met je ouders ergens over te praten, dan is er misschien nog een leraar, vriendin of buur waarbij je terecht kunt. In mijn geval was dit mijn mentrix en een vriendin, die mij richting het herstel hebben geholpen, en tenslotte mijn vriend waar ik terecht kan.

En als laatste: Kies voor herstel. Vecht ervoor. Ik weet hoe zwaar het is en hoeveel tijd het kan kosten, maar je kunt zo trots zijn op jezelf.